Monthly Archives: december 2017

Dankbaar

6 december 2017 / Mark Leene

Lieve Mia.

Ongeveer tweeëneenhalf jaar geleden zat ik op precies dezelfde plek maar op een andere kamer mijn eerste gevoel als nieuwbakken vader te delen met mijn laptop. In het OLVG in Amsterdam zette ik woorden achter elkaar, schreef gevoelens op en realiseerde me dat alles wat jouw zusje mij gaf nieuw was. Ongelofelijk beangstigend maar tegelijkertijd een fantastische ervaring die ik – en jouw moeder overigens ook – voor de rest van ons leven niet zullen vergeten. Er is niemand op deze wereld die op een dag op je afkomt en zegt: “Dit gebeurt er met je als je vader wordt.” Niemand. Mocht die persoon er wel zijn dan zou je bijna van schrik de andere kant op rennen. Vlak voor jouw geboorte kreeg ik overigens wel van alle kanten lief advies. Mensen met en zonder kinderen wisten mij te vertellen dat het krijgen van ‘een tweede’ gewoner is. Ik heb ze allemaal voorbij horen komen. “Een is een huisdier Mark, maar twee is een dierentuin.” Het is natuurlijk allemaal geestig en in iedere opmerking zit een kern van waarheid. Maar dat jouw geboorte ‘gewoner’ zou zijn dan de eerste wil ik graag in deze schriftelijke serenade aan jouw adres ontkrachten.

Het werd wederom een keizersnede. Op de een of ander manier nestelt het eitje zich bij jouw moeder in de baarmoeder op zo’n manier dat een natuurlijke bevalling onmogelijk en zelfs levensgevaarlijk was. Voor de operatie werd er bloed besteld voor jullie twee en dus was de spanning op maandag vier december 2017 aanwezig. Twaalf uur bleef het tot dan toe fijnste huis voor jou dat er bestond nuchter voor de keizersnede en om 17:00, ruim een half etmaal na de oorspronkelijke afspraak, werden we de operatiekamer ingereden. Althans we, Adinda deed al het werk.

Er hangt een ontspannen sfeer. Er is een praatje met de anesthesist en operatieassistent. “Is het jullie tweede ja? Goh wat leuk.” Niet spannend dus, maar leuk. Geen vuiltje aan de lucht, tot de ruggenprik. Terwijl Adinda langzaam weer op haar rug gelegd wordt zie ik de kleur uit het gezicht van de zojuist binnengekomen chirurg trekken. Anna heet ze. In een klap ontstaat er paniek. “Ze verliest veel bloed jongens,” zegt ze met een strak gezicht tegen haar team. Mijn hoofd buigt zich in slow motion richting de operatietafel als een giraffe die zich naar voedsel in een boom manoeuvreert. Bloed. Heel veel bloed. Op dat moment schiet Anna in oorlogsmodus. In luttele seconden wordt de buik waar jij zo fijn in hebt kunnen zwemmen opengesneden. Jouw mama heeft met bloeddoorlopen ogen van het vocht en de spanning, alle naden op het plafond geteld en ze heeft bijtbewegingen gemaakt met haar tanden die ik alleen roofdieren heb zien maken. Al die tijd, we praten over minuten, wordt er hard gewerkt voor jullie gezondheid. Ik blijf aan het hoofdeinde zitten en probeer zo goed en zo kwaad als dat gaat niet te laten blijken dat er iets mis is. Het op een na mooiste moment die middag komt dan ook uit het niets. Anna verschijnt plots aan het hoofd van jouw moeder. Ze legt beide handen op haar gezicht en brengt haar volledig steriel bedekte mond wat dichterbij haar. “Alles komt goed lieverd, je doet het geweldig,” fluistert ze vol liefs. Ook al zie ik haar hele gezicht niet, in haar ogen zie ik dat ze lacht. De meest geruststellende blik die je je kan voorstellen. Tranen vloeien over Adinda’s wangen. Ze kijkt me aan en bijt haar pijn weg. En dan.. Dan kom je. Het luik gaat open en even houdt de wereld op met geluid maken. Jouw gezicht, je wangetjes, je volle lippen, de manier hoe je direct je ogen opendoet en naar je moeder kijkt alsof je wil laten blijken dat ook jij trots bent. Het voltrekt zich allemaal weer voor het eerst. Er ontploft vuurwerk in mijn maag, ik vergeet met knipperen en ademhalen en het enige wat ik kan doen is kijken. Kijken naar jou, terwijl je bij je moeder wordt gelegd.

Waarom schrijf ik dit aan jou? Omdat ik dankbaar ben. Dankbaar voor jou, je zusje en bovenal, je moeder. Dankbaar dat we in een land leven waar de gezondheidszorg het verschil kan maken van het onderwerp van een brief als deze. Jij dus. Je bestaat. Je bent er en dat is verre van gewoon. Jij, Mia Olivia Leene, zal hopelijk van iets gewoons in de toekomst iets ongewoons maken. Een ‘simpele’ fietstocht door jouw geboortestad bijvoorbeeld. Je zult stilstaan op plekken waar je herinneringen gaat maken, met vriendinnen fietsen over de Magere brug, een broodje eten bij Renzo’s en ach, waarom ook niet, je zult je eerste kus delen met een persoon die je liefhebt in de schemering van het Vondelpark. Dat ongewone heb jij mij weer doen inzien. Dat wat je al hebt meegemaakt opnieuw ontdekken en met volle overgave en zonder twijfel overdoen. Ik zal je een geheimpje verklappen, maar dat is echt alleen tussen jou en mij: zo kijk ik al elf jaar naar jouw mama.

Liefs.
Papa.