De Johan Cruijff Arena is strak uitverkocht en de eerste Eredivisiewedstrijd van Ajax in 2018 staat op het punt van beginnen. De muziek galmt door de voetbaltempel in Amsterdam-Zuidoost, het stadion dat sinds haar naamsverandering een stuk mooier is geworden, zonder ook maar iets van uiterlijk te veranderen. Onder Marcel Keizer doet de club uit Amsterdam goede zaken. Zijn visie die zo overduidelijk te zien was bij Jong Ajax heeft zijn vruchten afgeworpen. Drie punten staan de Amsterdammers los van de aartsrivaal die op bezoek komt. Maar het is vandaag niet de dag van De Klassieker. Het is niet de dag waarop de stoom uit de oren van de Ajaxsupporters komt al voor het eerste fluitsignaal heeft geklonken. Integendeel. Ja, de supporters hebben al weken naar deze wedstrijd uitgekeken, maar niet vanwege de tegenstander. De muziek wordt weggedraaid en de stadionspeaker pakt de microfoon. Met een stem vol vastberadenheid en emotie kondigt hij traditiegetrouw de opstelling van Ajax aan. Maar eerst de reserves. Iedereen in de Arena staat en maakt zich klaar voor dat ene moment. Op de eretribune staat een Marokkaanse familie naar de grote schermen te staren. Ademloos. Een vader met waterige ogen. Zijn voetbalhart klopt voor dat van zijn zoon. Een moeder die een paar maanden geleden dit moment nooit meer voor mogelijk had gehouden. Ze waren er altijd bij. Vanaf het moment dat hij op zijn zevende begon bij Ajax in de jeugd en alle elftallen doorliep. Ze zijn stad en land met hem afgereden, zagen hem spreekwoordelijk ieder jaar groeien en steunden hem door dik en dun. Ze zagen hem een jongen van de club worden. ‘Appie’ wordt hij al snel genoemd als hij met zijn karakteristieke glimlach de harten steelt van de oudere generatie. Nu zitten ze met de hele familie klaar voor de rentree van hun zoon. De stadionspeaker is ondertussen begonnen aan de reserves.
“Met nummer 21.. Frenkie de Jong!”
De moeder van Nouri kijkt strak naar het scherm. De afgelopen maanden flitsen door haar hoofd als een verschrikkelijke nachtmerrie maar ze laat zich niet afleiden, ze staat hier voor hem.
“EN DAN.. Ajacieden.. We zijn zo ontzettend blij dat hij er weer bij is..Laat je horen voor ABDELHAK NOURI!”
Er is niemand in de Arena die geen geluid maakt. Een oorverdovend gejuich stijgt op en bereikt de familie van Nouri. De tranen stromen over hun wangen als ze zichzelf op de schermen zien. Neven, nichten, vrienden en oud prominenten. Alle haren van iedere voetballiefhebber in het stadion staan rechtovereind. Nouri’s broer, bij wie hij tot voor kort nog op de kamer sliep, schreeuwt het hardst van allemaal. Het geluid gaat dwars door de catacomben en bereikt de pas 20-jarige, een meter zeventig lange Amsterdamse voetballer op de plek waar hij ’t het hardst nodig heeft. Hij staart voor zich uit in de kleedkamer en kan een glimlach niet onderdrukken. Zenuwachtig speelt hij met zijn veters. Keizer neemt het schouwspel van een afstand waar. Hij was erbij toen zijn oud-Speler van het Jaar in de Jupiler League, in elkaar zakte in Oostenrijk. Even hebben ze oogcontact. Nouri lacht. Keizer knikt, hij weet wat hem te doen staat. In de zestigste minuut gaan Ajax en Feyenoord nog gelijk op. Nouri trekt zijn hesje uit en rent aan de zijkant van het veld richting F-side, zijn handen op elkaar. Zijn vader maakt een rechtopstaand filmpje van het oorverdovende lawaai in de Arena. De supporters zijn er klaar voor. Appie is er klaar voor. Marcel Keizer heeft genoeg gezien en gaat hem brengen. Nouri voelt zijn hartslag wat omhooggaan maar weet dat het ok is. Hij is grondig gecheckt en is zo sterk als een leeuw. Als nummer 34 tevoorschijn komt kijkt hij achterom naar de eretribune. Zijn ogen zoeken die van zijn moeder. Die kijken vol trots naar haar zoon en ze knikt. Meer dan dit gebaar heeft Nouri niet meer nodig. Hij draait zich richting veld en kijkt de Arena in. ‘De jeugd heeft de toekomst’ staat op een van de borden. Nouri krijgt een brok in zijn keel en krijgt een knuffel van Hakim Ziyech. “Maak het hard” fluistert Ziyech in zijn oor. Maak het hart Nouri.